Jego lekko kolbowaty w części obwodowej
zginacze dÅ‚ugie palców — gÅ‚Ä™boki i powierzchowny. Zginacz gÅ‚Ä™boki
kształt wykorzystujemy do osadzenia krótkiego i dobrze dopasowanego
zgina palec w stawie międzypaliczkowym dalszym, powierzchowny naleja z ręką kosmetyczną lub końcówką czynnościową. Przy zachowanym tomiast w stawie paliczkowym bliższym. Przyleganie ścięgien tych mięśruchu pronacji i supinacji w obrębie kikuta zyskujemy dodatkowy stoni do paliczków podczas ich zginania zabezpieczają bloczki włókniste, pień swobody protezy czynnościowej.
przymocowujące pochewki ścięgien na wysokość stawu śródręczno-pa-
Zakres ruchów w obrębie kikuta przedramienia wiąże się z poziomem
liczkowego oraz w obrębie paliczka środkowego. Ścięgno zginacza głęamputacji. Ruch obrotowy przedramienia (pronacja i supinacja) odbywa bokiego, przykryte ścięgnem zginacza powierzchownego, wydostaje się
się w stawach łokciowo-promieniowych, wokół osi przebiegającej nieco
na zewnątrz przez kanał ścięgnisto-włóknisty utworzony przez rozwidleskośnie od głowy kości promieniowej w części bliższej przedramienia, nie końcowego ścięgna zginacza powierzchownego, przyczepiającego się
do głowy kości łokciowej w jego dalszym odcinku. Kością obracającą się
do podstawy paliczka środkowego. Po wydostaniu się ścięgno zginacza
jest kość promieniowa. Podczas obrotu nasada bliższa tej kości pozosta-
głębokiego biegnie dalej ku obwodowi i przyczepia się do podstawy paliczka paznokciowego.
Precyzyjna czynność chwytna wymaga skoordynowania ruchów w stawach międzypaliczkowych oraz zsynchronizowanej z nimi aktywności śródręczno-paliczkowych. Palce, kontrolowane wyłącznie przez m. zginacz długi i m. prostownik długi, ustawiają się szponowato (przeprost w stawie śródręczno-paliczkowym oraz zgięcie w stawach międzypaliczkowych). W tej sytuacji zgięte palce nie mogą chwycić ani trzymać przedmiotu. Jedynie przy udziale mięśni wewnętrznych ręki powstaje skoordynowana akcja zgięcia palców we wszystkich trzech stawach, której rezultatem jest efektywny chwyt. !
Ryc. 58. PrzykÅ‚ad funkcjonalnego uzupeÅ‚nienia kikuta rÄ™ki: a — przy amputacji palców, b — przy amputacji kciuka.
98
J" 9 9
je w miejscu, natomiast nasada dalsza obraca się wokół głowy kości łokhaka, służącego do zakotwiczenia na nim leja protezy. Do tego samego ciowej. W wyniku tego trzony obu kości przedramienia, ustawione
celu można wykorzystać dalszą nasadę ramienia w przypadku amputacji
równolegle w położeniu supinacyjnym, ulegają skrzyżowaniu w położena poziomie stawu łokciowego, a także bardzo krótki i nieefektywny niu pronacyjnym (p. ryc. 53). Biorąc pod uwagę, że krzyżowanie trzonów
ruchowo kikut przedramienia.
następuje w połowie długości przedramienia, łatwo możemy zrozumieć,
Począwszy od poziomu amputacji na wysokość przyczepów mięśni
że efekt tego ruchu maleje wraz ze skracaniem kikuta. Według Taylora
ograniczających dół pachowy, poprzez całkowitą amputację kończyny
zakres ruchów obrotowych dobrze usprawnionego kikuta przedramiegórnej w obrÄ™bie stawu barkowego oraz w obrÄ™bie obrÄ™czy koÅ„czyny nia wynosi 100 — 120° (norma fizjologiczna 180°), zakres ruchów kikuti
górnej — zdolność sterowania protezÄ… obniża siÄ™ prawie do zera.
Å›redniego — 60 — 100°, natomiast krótkiego kikuta — 0 — 60°. Główny
i najsilniejszy zginacz przedramienia, mięsień dwugłowy ramienia, przyczepia się do guzowatości kości promieniowej, tuż poniżej jej szyjki-Dlatego też wszelkie kikuty powyżej tego poziomu traktujemy jako kiku
Źródła energii ruchowej w protezach
ty ramienia, wykorzystując nieefektywną ruchowo część przedramienia
kończyn górnych
do zawieszenia protezy.
Specjalnym rodzajem kikuta przedramienia jest kikut Krukenberga
Opierając się na kryteriach funkcji rozróżniamy dwa typy protez.