Mimo to uczeni nie wyłączyli Maraxa, dopóki nie ukończyli obliczeń...

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Jakiś kwadrans krzątałem się przy rurach pośród ogromnych kapacitronów, wchodziłem do wąskich studzien pod podłogą kabiny, gdzie znajdują się pompy odśrodkowe, i tam, w nieznośnym gorącu i niesamowitej ciasnocie, pośród kabli wijących się jak korzenie drzewa pod ziemią, wymieniłem zatarte łożyska. Kiedy uszkodzenie zostało usunięte i miałem już wyjść z kabiny, Arseniew zatrzymał się w swojej wędrówce. Stanął przede mną i spytał:
— Pan wie, że krążymy nad Martwym Lasem? Przytaknąłem.
— Co pan sądzi o jego powstaniu?
— Nie jestem fachowcem, geologiem, więc…
— To nic. Coś pan przecież myślał. Proszę mówić.
— Myślałem, że to mogło być dno morza, które wysychało powoli, i rozpuszczone w wodzie sole wykrystalizowały dziwacznie…
— Krótko mówiąc, uważał go pan za formację geologiczną?
— Tak.
— Tak… — powtórzył z namysłem astronom. Znów zaczął chodzić po kabinie. Stałem z narzędziami w rękach.
— Naturalne powstanie takich kryształów nie jest możliwe.
— A więc to twór sztuczny?
— Sztuczny, ale nie zamierzony.
— Nie rozumiem.
— My także przez długi czas nie mogliśmy zrozumieć…
Napotykając jakiekolwiek dzieło żywych stworzeń, staramy się zawsze odgadnąć jego przeznaczenie. Martwy Las, w czasie kiedy został zbudowany, nie był… martwy. Jest to ruina gigantycznego akumulatora energii promienistej, i to zapewne jednego z wielu.
— Czy wiadomo, do czego służył?
— Dużo razy stawialiśmy Maraxowi to pytanie. Podawaliśmy mu strukturę, rozmiary i rodzaj materiałów, z jakich składa się Martwy Las, a on, jak inżynier otrzymujący zadanie, usiłował złożyć te dane techniczne w logiczną całość. Dopóki nie znaliśmy szczegółów, Marax miał, jeśli można się tak wyrazić, wiele stopni swobody w swych próbach syntezy… Odpowiadał, że mógł to być ogromny transmutator chemiczny dla regulowania składu atmosfery albo urządzenie do zmiany klimatu. Ale w miarę jak poznawaliśmy nowe fakty, jedna hipoteza po drugiej odpadała. Zainstalowana moc Martwego Lasu tysiące razy przekraczała potrzeby urządzeń, o
których mówiłem. Wtedy Marax zaczął zmierzać w kierunku pewnego rozwiązania, ale my nie chcieliśmy się z nim pogodzić. Usiłowaliśmy przestawić jego rozumowanie na inne tory, tworzył więc najbardziej zawiłe hipotezy, badał, czy są możliwe, i za każdym razem odpowiadał: nie.
Arseniew przystanął przed wygaszonym ekranem katodowym.
Odwrócony do mnie plecami, mówił dalej:
— Nieprędko zapomnę te godziny. Uparcie nawracał w jednym kierunku; miałem wrażenie, że to po prostu złośliwość martwego mechanizmu, który mści się na nas za swoje dotychczasowe
posłuszeństwo. Jak pan wie, Marax odpowiada nie słowami, lecz wykresami, ale były tak jasne… — Nie dokończył. Zwrócił głowę w stronę fizyka, który za pomocą małego aparatu sprawdzał bieg krzywej na wykresie.
— Podziwiałem twój spokój, Lao… — powiedział.
— Nie było mi czego zazdrościć, zapewniam cię — rzekł Chińczyk.
— Widać droga od mego umysłu do serca biegnie z dala od twarzy…
ale nie było mi lżej.
Arseniew patrzał w szklistą płytę ekranu jak w lustro. Nagle odwrócił się.
— Kiedy padły słowa wyjaśnienia, okazało się, że wszyscy domyślaliśmy się ich od początku, lecz nikt nie chciał ich pierwszy wymówić.
— A te słowa, profesorze?
— Zniszczenie życia na Ziemi — rzekł ostro astronom.
Przeczekawszy chwilę zupełnego milczenia, podjął wędrówkę.
— Martwy Las jest ruiną miotacza, który miał wystrzelić w Ziemię ładunek radioaktywny.
Cisza była taka, że słyszałem szmer, z jakim sunęło po papierze kółeczko przyrządu w rękach fizyka. Kroki Arseniewa rozlegały się w niej równomierne, spokojne jak chód zegara.
— Poleciłem Sołtykowi, żeby zmienił kurs — dodał po chwili niższym głosem. — Lecimy teraz tam, skąd ku Martwemu Lasowi szły rury sterujące…
Nic się nie zmieniło. Trzymane narzędzia obciążały mi ręce, stałem nieruchomo, tylko serce zaczęło uderzać powoli i ciężko jak przed walką.
— Profesorze, czy oni…
— Nie pytaj pan. Na razie nic więcej nie można powiedzieć.
Chodźcie, pójdziemy do Centrali, przelecieliśmy już siedemset kilometrów. Cel musi być blisko.
Przeszliśmy korytarz. Arseniew obejrzał przyrządy Prediktora i zwrócił się do Sołtyka:
— Zejdziemy teraz na sześć tysięcy metrów. Sprawdził kurs, który mieliśmy utrzymywać. — Kiedy pojawi się światło, wezwijcie mnie.
— Jakie światło, profesorze? — spytałem.
— Sami zobaczycie.
Z tymi słowami wyszedł za Chińczykiem. Sołtyk przestawił

Mimo to uczeni nie wyłączyli Maraxa, dopóki nie ukończyli obliczeń...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony