Wynika to bowiem ze stosowania przez każdy z sądów tych samych kryteriów oceny dowodów, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, określonych w art. 4 § 1 k.p.k. Jednakże rozstrzygnięcie merytoryczne w każdej rozpoznawanej przez sąd sprawie, winno być wynikiem samodzielnego procesu logicznego myślenia i intelektualnego osądu przeprowadzonych na rozprawie dowodów z zachowaniem zasady bezpośredniości i kontradyktoryjności.
81.05.13 wyrok SN V KRN 87/81 OSNPG 1981/11/124
Uwaga: Pkt 1 tezy nieaktualny.
1. Zmiana składu orzekającego w toku rozprawy może mieć miejsce tylko wtedy, gdy przeprowadzone przed zmianą części kompletu orzekającego postępowanie dowodowe nie dotyczy istotnych elementów.
2. Art. 350 k.p.k. pozwalający prowadzić rozprawę odroczoną w dalszym ciągu, nie oznacza, że można ją prowadzić w sposób, który zasadniczo narusza zasadę bezpośredniości.
80.10.21 wyrok SN Rw 361/80 OSNPG 1982/2/26
Z uprawnień określonych w art. 338 § 1 k.p.k. można korzystać wtedy, gdy zeznania świadka mają służyć ustaleniu okoliczności nie zasadniczych, lecz drugorzędnych, albo gdy nie pozostają one w wyraźnej sprzeczności z innymi dowodami. Jeżeli natomiast zeznania świadka mogą mieć istotne znaczenie dla oceny innych dowodów, a w tym kontekście również dla rozstrzygnięcia kwestii winy oskarżonego, to wówczas skorzystanie przez sąd z formalnych uprawnień przewidzianych w art. 338 § 1 k.p.k., zwłaszcza gdy nie zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 337 § 1 k.p.k., należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady bezpośredniości i kontradyktoryjności procesu.
80.10.17 wyrok SN U V KRN 96/80 OSNKW 1981/6/36
glosa : Kaftal A. PiP 1981/9/147
Podstawowa w polskim procesie karnym zasada bezpośredniości wymaga, aby orzekający w sprawie sąd opierał ustalenia faktyczne na bezpośrednio przeprowadzonych dowodach w czasie rozprawy, w sposób pozwalający mu na bezpośrednie zetknięcie się z dowodem.
Jeżeli zatem sąd rewizyjny nabrał wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, a wątpliwości te dotyczą istotnych okoliczności, sam nie może przeprowadzić na nowo określonego dowodu, a powinien uchylić wyrok i przekazać sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
80.05.10 wyrok SN III KR 100/80 OSNPG 1980/12/156
Nie jest dopuszczalne wyznaczenie i rozpoznawanie sprawy w taki sposób, by trwała ona ponad rok z przerwami między poszczególnymi posiedzeniami trwającymi wielokrotnie ponad 30 dni. Biorąc pod uwagę, że postępowanie przed sądem I instancji trwało w niniejszej sprawie od 28.XI.1977 r. do lipca 1979 r. a liczba posiedzeń niewiele przekraczała 40, należy stwierdzić, że sprawa ta została rozpoznana z jaskrawym naruszeniem zasady szybkości procesowej, gdyż zarówno art. 347 § 1 k.p.k., zezwalający na zarządzenie przerw w procesie dla sprowadzenia dowodów lub z innej ważnej przyczyny, jak i art. 350 § 2 k.p.k., dający jeszcze szersze uprawnienie w tym zakresie sądowi, nie mogą być stosowane w zależności od uznania sądu, przy zaplanowanym z góry ich stosowaniu, lecz jedynie wtedy, gdy potrzeba korzystania z nich wynika z toku procesu. Prowadzenie rozprawy we wskazany sposób wpłynęło również na swoiste naruszenie zasady bezpośredniości, gdyż wyrok w niniejszej sprawie nie zapadł pod bezpośrednim wrażeniem dowodów przeprowadzonych na rozprawie, wrażenie to bowiem zatarło się w miarę upływu czasu.
79.11.22 wyrok SN I KR 90/79 niepublikowane
Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, sędzia ocenia znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie jedynie na podstawie własnego wewnętrznego przekonania. Przekonanie sędziego kształtuje jego świadomość prawną i doświadczenie życiowe. Realizację tej zasady umożliwia mu czerpanie wiadomości o faktach z pierwszego źródła, dającego największe szanse dojścia do prawdy (zasada bezpośredniości).
79.11.08 wyrok SN I KR 272/79 OSNPG 1980/5/70
Przepis art. 296 § 2 k.p.k. jest regulacją wyjątkową, gdyż dopuszcza możliwość odstępstwa od ogólnie obowiązującej zasady bezpośredniości. Ustawa nie wymaga uzasadnienia wniosku o zaniechanie wezwania niektórych świadków i odczytanie ich zeznań na rozprawie, ale dowody te mogą dotyczyć tylko takich stwierdzeń czy okoliczności, którym oskarżony nie zaprzecza, zaś okoliczności te nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie.
79.06.05 wyrok SN III KR 129/79 OSNPG 1980/3/42