Opisuje go takim, jaki był naprawdę.
Rekonstruuje jego życie – od tajemniczych narodzin po śmierć na krzyżu na Golgocie.
U progu nowego tysiąclecia księgi Starego i Nowego Testamentu wydają się bardziej
tajemnicze niż kiedykolwiek. Walter-Jörg Langbein przedstawia nam sekrety Księgi Ksiąg,
którą znamy, ale nie znamy zarazem. Uwypukla zaskakujące fakty i odsłania fałszerstwa
wypaczające sens tekstu. Jego książka jest przewodnikiem po tajemnicach Bibli .
Poznawanie Starego i Nowego Testamentu nie może być chyba bardziej zajmujące!
Mario Ringman, redaktor naczelny „Unknown Reality”
Część pierwsza – Stary Testament
I. Ofiary z ludzi w Starym Testamencie
U progu trzeciego tysiąclecia największe religie świata – chrześcijaństwo, islam i judaizm –
cechuje bezwzględne jedynobóstwo. Ich ośrodkiem jest więc jedyny Bóg wszechmogący,
uznawany i czczony jako Stwórca wszystkiego, co istnieje. Monoteizm jest formą religii
stosunkowo młodą.
Pisarka Sandra Grabow pisze:
„Od kiedy ludzie żyją na naszej planecie, istnieją tu również »bogowie«. Niezależnie od
miejsca i czasu ludzie – w zależności od stopnia rozwoju przypisują bogom wszelkie
rzeczy niewyjaśnione. Starożytni Grecy twierdzili na przykład, że ziemię stworzyli bogowie, którzy powstali z chaosu. Wierzono wtedy również, że to oni przynieśli na ziemię ogień”
[Sandra Grabow, Die Menschen und ihre Götter, Frankfurt/Oder 1996.].
Z religijnohistorycznego punktu widzenia jedynobóstwo jest więc bardzo młode. W
judaizmie pojawiło się zapewne około VII wieku p.n.e., w I wieku n.e. stało się podstawą chrześcijaństwa, a w VII wieku – islamu.
Religijny kult Biblii – a dotyczy to zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu – określa
surowy wymóg jedynobóstwa. Ale w Starym Testamencie znajdziemy jeszcze wyraźne
wzmianki o wielobóstwie.
Zdanie Biblii – chyba najlepiej znane tak praktykującym chrześcijanom, jak i przekonanym ateistom – brzmi: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”. Ale jeśli zdanie to – będące pierwszym wersetem pierwszego rozdziału Pierwszej Księgi Mojżeszowej, czyli Księgi
Rodzaju – przetłumaczymy wiernie, będzie ono brzmiało: „Na początku stworzyli bogowie
niebo i ziemię”. W tekście oryginalnym bowiem jest mowa o bogach.
Kapłani starali się unormować życie religijne, pokierować kształtowaniem kultu Boga.
Monoteizm miał zastąpić wielobóstwo, trwające od wielu tysięcy lat. W pierwszym z
dziesięciorga przykazań napisano więc: „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” (II
Mojż. 20, 3) [Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne według: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Warszawa 1991.]. Z przykazania tego nie wynika
oczywiście w żadnym razie, że Bóg jest tylko jeden. Wyraża ono raczej nakaz, aby nie
modlić się (już) do bogów innych, aby nie oddawać im (już) czci. Nie neguje się więc
istnienia obcych bogów, tylko zabrania się wyznawać ich kult. Wolno się było modlić tylko do Jahwe, do Boga Izraela. Oto co czytamy u Izajasza o obcych bogach: „Oto oni wszyscy
są niczym, ich uczynki to marność, ich bałwany to pusty wiatr” (Iz. 41, 29).
Przechodzenie na monoteizm dokonywało się w kulcie biblijnym stopniowo. Prorocy
uważali się za głosicieli jedynobóstwa i ostrzegali dobitnie przed powrotem do politeizmu.
Kiedy około 940 roku p.n.e. Ahab, syn Omriego i król panujący „nad Izraelem w Samarii”,
pojął za żonę księżniczkę fenicką, wzniesiono tam świątynię boga Baala. Około 722 roku
p.n.e. jedynobóstwo zapanowało dopiero w jednej części Izraela.
Il. 1. Pierwsi ludzie wyznawali wielobóstwo. Ewa, wąż i Adam na ilustracji z
dwunastowiecznego hiszpańskiego manuskryptu
Nie miało to znaczenia tylko religijnego, niosło też ze sobą koniec składania bogom
krwawych ofiar z ludzi, co było dotąd istotnym składnikiem kultu. Przez tysiąclecia ludzie byli wystawieni na kaprysy przyrody pozornie nieprzyjaznej i – jak im się zdawało –
zagrażającej ich życiu. Obawiano się też dzikich zwierząt. Gdy budowali sobie domy, gdy
uprawiali rolę, zawsze podstawy ich bytu mogły zostać zniszczone, choćby za sprawą
klęsk żywiołowych. Ludzie myśleli, że za siłami przyrody kryje się działanie bogów –
próbowano więc usposabiać do siebie te potężne istoty przychylnie, składając im ofiary.
Przez tysiąclecia wszystkie ludy składały bogom ofiary z napojów, roślin, zwierząt i ludzi.
Uważano, że w ten sposób będzie można się uchronić przed przeciwnościami natury i
skłonić bogów, aby dali ludziom odpowiednią ilość jedzenia, obfite żniwa i obdarzyli
powodzeniem w łowach.
Il. 2. Wyobrażenie Boga jedynego jako Stwórcy wszystkiego jest stosunkowo niedawne.
Religijny obraz z Francji, wczesny XV wiek
Składanie w ofierze ludzi, czyli ich obrzędowe zabijanie, któremu nierzadko towarzyszyły ponure rytuały, było uważane za szczególnie skuteczną metodę zdobywania przychylności
bogów. Religioznawcy są zgodni co do tego, że ofiary z ludzi były rozpowszechnione w