Gian Giorgio Trissino – poeta włoskiego odrodzenia, autor komedii i tragedii wzorowanych na
greckich → naśladowanie bez pełnej świadomości
2. Ludovico Ariosto – autor Orlanda szalonego, najsłynniejszy poeta włoskiego odrodzenia → próbował
czerpać tematy ze świata romantycznego, we fragmentach wykorzystując antyczne środki
3. Torquato Tasso – autor Jerozolimy wyzwolonej → jego pełne dramatyzmu życie + pobyt w szpitalu
dla obłąkanych = legenda kontynuowana przez romantyków → droga średnia polegająca na
wykorzystaniu antycznych środków do wyrażenia romantycznych treści
jednak żaden z poetów, którzy wybierali powyższe „sposoby” nie mógł być doceniony wśród ludu, bo
ludowi brakowało wiedzy o antyku
dlatego wśród gminu największą popularnością cieszyły się opowieści o charakterze narodowym,
opierające się na zmyśleniach i fantastyce → twórcy takiego rodzaju poezji torowali drogę dla
romantyków, którzy tę poezję usystematyzowali i uporządkowali
w ten sposób powstały nowe rodzaje poezji, które najwcześniej rozwinęły się we Włoszech, gdzie
równolegle zajmowano się naukami starożytnymi → Włochy stanowiły swego rodzaju wzór dla
innych, a skoro tak – w Europie stopniowo odchodzono od pień wiejskich i prostych
we Francji trubadurzy prowansalscy przenosili się na dwory możnych, gdzie oczekiwano od nich
poezji wzorowanej na antyku
w chwili, gdy cały interes narodowy przeniesiony został na dwór króla oraz możnych twórczość dla ludu
całkowicie straciła swoje znaczenie → etykieta, udawanie, dyplomatyczna grzeczność, ceremonialność i
wyrachowanie ← to składa się na oświecenie – różne od poezji romantycznej / średniowiecznej
Francja / Włochy → fascynacja antykiem = zamiast naśladować moralność i prawo – bezmyślnie
naśladowano ich poezję → Francuzi uznali, że naśladowanie polega na przybieraniu
powierzchowności i tonu starożytnego
Francja jako europejskie mocarstwo stała się wzorem dla innych państw → indywidualny charakter własnej
poezji należało wyeliminować na rzecz mody paryskiej; inaczej było się uważanym za dziwaka
należało panować nad imaginacją, ograniczać udział uczuć – wyeliminować gwałtowność i uniesienie,
bo to obrażało przyzwoitość dworską → trzeba było naśladować Greków i Rzymian
wówczas zaczęły pojawiać się utwory satyryczne i dydaktyczne, wyśmiewające nie konkretne osoby,
ale obyczaje społeczeństwa – szydzono z uchybień przeciwko modzie, przyzwoitości i obyczajowi
w rzeczywistości kultura francuska bardzo różniła się od antycznej, bo co innego ja kształtowało
Grecja: harmonia
Romantyzm: przemagają się władze niższe
Francja: świat stosunków towarzyskich, rozsądek, dowcip, formalność
brak miejsca na imaginację i zmyślenia
najważniejsze stały się fakty historyczne – jeśli nie pasowały do „modelu francuskiego”, to były
naginane wedle potrzeb
2