ďťż
komplety) i ograniczenie ich liczby
- rozłożenie psałterza na szerszy okres czasu (w praktyce: cztery tygodnie zamiast jednego jak dotšd)
- reforma układu i treci czytań brewiarzowych oraz hymnów
- zachęta do uroczystej celebry (z udziałem wiernych) przynajmniej niektórych Godzin Liturgicznych (zwłaszcza Nieszporów) i zaproszenie samych wiernych do odmawiania Liturgii Godzin, wspólnie czy prywatnie.
- zezwala na dokonanie przekładu Liturgii Godzin na języki narodowe
Rozdział V dotyczy Roku liturgicznego. Po podaniu jego znaczenia
i ogólnego układu (102-106) okrela on główne punkty jego odnowy.
Należy tu wymienić przede wszystkim:
- przywrócenie rangi i znaczenia Niedzieli, jako najstarszego i pierwotnego dnia wištecznego, danie jej pierwszeństwa przed innymi obchodami za wyjštkiem tylko najważniejszych (uroczystoci i wišt Pańskich)
- "oczyszczenie" poszczególnych okresów liturgicznych z niekoniecznych wspomnień i janiejsze ukazanie ich myli i pedagogii, zwłaszcza gdy chodzi o Wielki Post (109-110).
- zmniejszenie rangi wielu obchodów ku czci więtych i przeniesienie ich do kalendarzy partykularnych, aby nie
przesłaniały Roku Liturgicznego - a zatem reforma Kalendarza Liturgicznego.
Rozdział VI dotyczy muzyki sakralnej. Okrela on jej rolę w Liturgii i zwišzek z czynnociami liturgicznymi, podajšc też wymagania ogólne, odnoszšce się do prawdziwej muzyki liturgicznej (112).
Dalej zachęca do szerokiego stosowania piewów w uroczystych obrzędach, jak również w Mszy w., celebracji sakramentów i Liturgii Godzin. Zaleca popierać i tworzyć zespoły piewacze oraz dbać o znajomoć piewu wród wiernych (114). nakazuje uwzględnić formację muzycznš w kształtowaniu kleru oraz formację liturgicznš w przygotowaniu służby "muzycznej" Kocioła. Zaleca popierać piew gregoriański jako własny piew Kocioła rzymskiego, pielęgnować jednak również piew ludowy, o ile nie kłóci się on z duchem Liturgii. Zaleca uszanowanie tradycji muzycznej ludów i w miarę możnoci przyznanie jej pewnego miejsca w Liturgii. Przepisuje zachować organy jako podstawowy instrument kocielny, zezwalajšc jednak jednoczenie na użycie innych instrumentów (na mocy decyzji terytorialnej władzy kocielnej). Wreszcie przy kompozycji nowych piewów i utworów liturgicznych nakazuje zwrócić uwagę na prawdziwy artyzm i możliwoć ich wykonywania przez wiernych (czyli względnš prostotę).
Rozdział VII wreszcie zajmuje się sztukš kocielnš (122-130).
Wymagajšc od niej respektowania szczególnej godnoci Liturgii, pozwala na akomodację sztuki zwišzanej z Liturgiš do mentalnoci
i stylów poszczególnych narodów i regionów. Nadzór nad Sztukš Kocielnš Sobór zleca Biskupom oraz powołanym przez nich Komisjom Sztuki Kocielnej.
Dodatek do Konstytucji wyraża zgodę Soboru na ewentualne ujednolicenie międzynarodowe kalendarza cywilnego (zwišzane z odejciem od kalendarza gregoriańskiego), jeli tylko zachowałoby ono siedmiodniowy tydzień z Niedzielš.
Bez wštpienia uchwalenie przez Sobór tej Konstytucji stało się zwrotnym punktem w dziejach Liturgii Kocioła rzymskiego. Fakt ten bowiem oznacza najwyższš zgodę na dokonanie głęboko sięgajšcej odnowy Liturgii i wskazuje jej konkretne drogi. Konstytucja, będšca owocem wielu lat działalnoci oddolnego ruchu i wyrazem zrozumienia ducha czasu, jest jednoczenie wielkim powrotem do ródeł Liturgii chrzecijańskiej (opiera na nich w dużej mierze swojš reformę), a jednoczenie inspiracjš dla dalszego rozwoju Liturgii - zmniejsza bowiem znacznie stopień centralizacji kompetencji decyzyjnych w dziedzinie kultu, przyznajšc wiele uprawnień Kociołom lokalnym. Stajšc też zdecydowanie na stanowisku szczególnej roli Liturgii w Kociele - akcentuje Konstytucja jej nadrzędnš rangę w jego życiu i w życiu każdego chrzecijanina. Staje się więc ona także ródłem powszechnego odrodzenia zdrowej pobożnoci liturgicznej - jedynej w pełni chrzecijańskiej duchowoci.
Wydanie Konstytucji o Liturgii jest nie tyle kresem działalnoci liturgicznego ruchu odnowy, co jego punktem kulminacyjnym i jednoczenie poczštkiem nowego etapu. Konstytucja wytycza bowiem program działania, który jest aktualny dzi i właciwie pozostanie zawsze. Program ten przewiduje jakby podwójne działanie: z jednej strony majšce dostosować formy Liturgii do "mentalnoci" człowieka współczesnego (owo "aggiornamento" - "udzisiejszenie" Liturgii), a z drugiej tegoż człowieka "przygotować" do sprawowania Liturgii - dać mu właciwš liturgicznš formację, pogłębić go ("approfondimento") i przez to stworzyć mu możliwoć do do owocnego udziału w Liturgii.