- Tak więc opróżniliśmy piętro z ludzi. I wtedy zobaczyłem siepacza starego Bradforda, tak zwanego eksperta od spraw ochrony, Sama jakiegoś tam. Odrażający mały podlec. Zwyczajnie się go bałem.
- Sama Richardsa.
- O właśnie, Richardsa. Zasunął mi śpiewkę, którą już słyszałem. Kłopoty z dziewczyną. Nie ma się czym przejmować. Wszystko posprząta. Dziewczyna jest trochę roztrzęsiona, ale, już ją opatrzyli i zapłacili. Sprawa rozejdzie się po kościach. Tak już jest z bogatymi. Pieniądze wywabiają wszelkie plamy. Najpierw zabrał stamtąd dziewczynę. Miałem tego nie widzieć. Miałem stać na końcu korytarza. Ale zobaczyłem. Owinął ją w jakąś płachtę i wyniósł na ramieniu jak strażak. Ale przez ułamek sekundy widziałem jej twarz. To była Anita Slaughter. Oczy miała zamknięte. Zwisała mu z ramienia jak worek owsa.
Wickner wyjął z kieszeni kraciastą chustkę, rozłożył ją powoli i wytarł nią nos takim ruchem, jakby polerował błotnik. Po chwili złożył ją i schował.
- Nie spodobało mi się to. Pobiegłem więc do Roya i powiedziałem mu, że trzeba z tym skończyć. A jak wy tłumaczymy, że tu jesteśmy?, spytał. Co powiemy? Że pomagamy Bradfordowi zatuszować drobne przestępstwo? Miał oczywiście rację. Nic nie mogliśmy zrobić. Wróciłem więc na koniec korytarza. Słyszałem, że Sam włączył odkurzacz. Bez pośpiechu wysprzątał cały pokój. Wciąż powtarzałem sobie, że to nic takiego. Chodzi o Murzynkę z Newark. One wszystkie ćpają, no nie? Poza tym była piękna. Pewnie rozstała się z jednym z młodych Bradfordów i sprawa wymknęła się spod kontroli. Może przedawkowała. Może Sam miał ją dokądś zawieźć, zapewnić pomoc i zapłacić. Tak jak powiedział. Patrzyłem, jak kończy sprzątać. Widziałem, jak wsiada do samochodu i odjeżdża z Chance’em Bradfordem.
- Z Chance’em? - spytał Myron. - Był tam Chance Bradford?
- Tak. To on wpadł w kłopoty. - Wickner usiadł prosto. Wpatrzył się w strzelbę. - Koniec opowieści.
- Chwileczkę. Anita Slaughter zameldowała się w hotelu z córeczką. Widziałeś ją tam?
- Nie.
- Nie wiesz, gdzie może być teraz Brenda?
- Pewnie związała się z Bradfordami. Jak jej matka.
- Pomóż mi ją uratować, Eli.
Eli Wickner potrząsnął głową.
- Jestem zmęczony, Myron. Nie mam nic więcej do powiedzenia.
Podniósł strzelbę.
- To się wyda - ostrzegł Myron. - Nawet jeżeli mnie zabijesz, nie zatuszujesz morderstwa.
- Wiem.
Wickner nie opuścił strzelby.
- Mam włączoną komórkę - dodał prędko Myron. - Mój przyjaciel słyszał każde słowo. Nawet jeżeli mnie zabijesz...
- O tym też wiem. - Z oka Eliego spłynęła łza. Rzucił Myronowi kluczyk. Do kajdanek. - Powiedz wszystkim, że mi przykro.
Włożył lufę do ust.
Myron chciał się zerwać z krzesła, ale kajdanki go zatrzymały.
- Nie! - zawołał, ale jego okrzyk zagłuszył wystrzał.
Nietoperze odfrunęły z piskiem i znów zapadła cisza.
33
Win nadjechał kilka minut później.
- Pięknie - rzekł, patrząc na dwa ciała.
Myron nie odpowiedział.
- Czegoś dotykałeś?
- Zdążyłem wszystko wyczyścić.
- Mam prośbę.
Myron spojrzał na przyjaciela.
- Kiedy następnym razem w podobnych okolicznościach wypali broń, natychmiast się odezwij. Powiedz, na przykład: „Żyję”.
- Następnym razem - przyrzekł Myron.
Opuścili dom i pojechali do pobliskiego całodobowego supermarketu. Myron zaparkował taurusa i wsiadł z Winem do jaguara.
- Dokąd? - spytał Win.
- Słyszałeś, co powiedział Wickner?
- Tak.
- I co myślisz?
- Wciąż to przetrawiam. Ale odpowiedź znajduje się bez wątpienia na Farmie Bradfordów.
- Brenda pewnie też.
Win skinął głową.
- Jeśli jeszcze żyje.
- No, to jedźmy tam.
- Na ratunek księżniczce uwięzionej w wieży?
- Wcale nie ma pewności, że tam jest. Zresztą nie możemy tam wparować, waląc z pistoletów. Ktoś mógłby wpaść w popłoch i ją zabić. - Myron sięgnął po komórkę. - Arthur Bradford chce być informowany na bieżąco. Przekażę mu więc wiadomość. Osobiście.
- A jeśli spróbują cię zabić?
- To wkroczysz.
Win uśmiechnął się.
- Byczo.
Tak brzmiało jego słowo tygodnia.
Wjechali na drogę 80 i skierowali się na wschód.
- Pozwól, że odbiję od ciebie kilka myśli - powiedział Myron.
Win skinął głową. Przywykł do gry w umysłowego squasha.