Rycerstwo jest dla niego szczytnym wojennym posłannictwem szlachty, która dla ideału poświęca służbie Bożej miecz, symbolizujący najwyższe cnoty stanu rycerskiego. Jesteśmy w epoce, w której ideologia rycerstwa święci triumfy. Rycerstwo jaśnieje pełnym blaskiem i z Francji promieniuje na sąsiednie kraje. Już w 1184 roku cesarz Fryderyk Barbarossa utrzymywał “rycerski dwór", naśladując dwory zachodnie, i pasował na rycerzy własnych synów oraz paru innych młodych szlachciców. Te zbiorowe pasowania mnożą się w całej Europie w XIII wieku, pasowanie zaś staje się ceremonią kosztowną, luksusową, honorową i prestiżową, przydając godności i splendoru tym spośród szlachty, którzy go dostępują.
Ukształtowana już ideologia rycerstwa w niemałym stopniu się przyczynia do wzrostu prestiżu. O ten zaszczyt ubiega się sam król Franciszek I, chcąc otrzymać z rąk Bajarda uderzenie, które na początku XVI wieku stało się najważniejszym rytuałem podczas pasowania rycerza.
VI. Świeckie wartości rycerstwa
Rycerstwo, które przeżywa rozkwit w XIII wieku w całej Europie Zachodniej, nie zostało ukształtowane wyłącznie przez Kościół - jedyny wspomniany dotąd czynnik. Od XIII wieku, i to mimo że wielu pisarzy i poetów wywodziło się z kręgów duchowieństwa, literatura przeznaczona dla świeckich, a głównie dla odbiorcy dworskiego, ukazuje nam zamiłowania rycerzy, ich dążenia, ich wartości ideowe i postępowanie. W ten sposób zarysowuje się postać wzorowego rycerza, jaśniejącego wszelkimi cnotami rycerstwa.
1. Wzór rycerstwa
Kilka symbolicznych postaci ilustruje ów obraz średniowiecznego rycerza. Wilhelm le Marechal (XII wiek), Ulryk von Liechtenstein (XIII wiek), Bertrand du Guesclin lub Godfryd z Charny (XIV wiek), John Falstaf czy Bajard (XV wiek). Pomimo różnic związanych z regionami, z epokami, z których pochodzą te postacie, wszyscy ci rycerze ucieleśniają wspólne wartości, zachowania i sposoby myślenia znamienne dla rycerstwa: znajomość rzemiosła wojennego, odwaga, pragnienie sławy, troska o reputację, po czucie honoru, poszanowanie danego słowa, szczodrobliwość, waleczność, dworność... oto najważniejsze cnoty “dworne".
Rycerstwo i dworność rzeczywiście stały się nierozłączne. Już w dzieciństwie późniejszy rycerz przechodzi naukę na dworze jakiegoś mniej lub bardziej możnego pana, któremu “służy przy broni' jako pachołek, potem jako giermek. W ten sposób uczestniczy w życiu dworu, przesiąka jego obyczajami i wartościami, ucząc się jednocześnie zawodu rycerza. Rozpowszechnione przez literaturę wzorce rycerza dwornego: wędrownych śpiewaków (jongleurs), trubadurów z południa, potem truwerów i twórców romansów z północy, wywierają wpływ na rycerza, sławiąc bohaterów, których będzie się on starał naśladować: Roland Waleczny, Wilhelin Żelazne Ramię, Percewal z Walii, Lancelot z Jeziora i Rycerze Okrągłego Stołu stają się wówczas wzorami rycerstwa.
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.