Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.


To było tak dawno. I w zasadzie, nigdy przedtem nie robiłem czegoś takiego. Ale jego serce zaczęło już targować się z nagłymi wątpliwościami. Więc stłumił je i postanowił: Po to tu jesteś. Żeby być bogatym. Nie spieprz tego.
Tylko przez krótki moment błysnęła w nim myśl, że okłamuje siebie samego.
Przełknął z trudem i podniósł broń, którą powiesił na ramieniu kiedy usłyszał pierwsze wołania starego. Był to mały pistolet maszynowy; dwukrot­nie sprawdził, czy magazynek był na swoim miejscu. Odciągnął bezpiecznik i przesunął małą boczną dźwignię na ogień ciągły. Pomyślał, że dobrze by było, gdyby już kiedyś miał okazję, żeby użyć tej broni. Ostrożnie położył palec na spuście.
Sięgnął do drzwi.
- Proszę, muszę pójść...
Za drzwiami sędzia Pearson gotował się do ataku. Słyszał dziwne drżenie we własnym głosie, który brzmiał tak, jakby należał do kogoś innego. Zamknął oczy, zamierzał rzucić się na wchodzącego.
- No dobrze - powiedział Lewis.
Już miał otworzyć drzwi, ale znów się zawahał.
- Słuchaj - odezwał się po chwili zastanowienia. - Wiedz, że jestem uzbrojony i nie pozwolę na żadne numery. Stawiam wiadro pod drzwiami. Potem otwieram zatrzask. Czekasz, aż dam ci rozkaz, wtedy otwierasz drzwi i bierzesz wiadro.
Wziął głęboki oddech i przesunął wiadro pod drzwi stryszku.
- Słuchaj uważnie, stary. Zabiję cię. Zabiję cię na śmierć tak szybko, że nawet nie zdążysz uświadomić sobie, że jesteś w drodze do piekła. Zrobisz jeden niewłaściwy ruch i już jesteś martwy.
Przerwał, pozwalając, żeby jego słowa przeniknęły do środka.
- I wciąż będziemy mieli dzieciaka. Bill Lewis czekał z ręką na klamce.
- No, odezwij się, stary. Chcę cię usłyszeć.
- W porządku - rzekł sędzia Pearson. Zamarł w bezruchu.
- Posłuchaj tylko - ciągnął Bill Lewis. Przeładował automat i nastawił go na strzelanie. Poznajesz ten dźwięk?
- Nie...
- Oznacza, że pistolet maszynowy jest gotowy do strzału. Znów zamilkł.
- To byłaby paskudna śmierć. Dużo kul i mnóstwo krwi.
- Dobrze. - Wątpliwości zaczęły się wkradać do serca sędziego. Poczuł, jak napięcie mięśni ustępuje z lekka. Zaczął się zastanawiać: Teraz? Czy to słuszne? On jest sam, czy zdołasz obezwładnić go? Zrób to. Nie, poczekaj. Poczekaj. Nie, teraz jest najlepsza okazja. Zrób to!
Było tak, jak gdyby dwa głosy w jego wnętrzu przekrzykiwały się wzajem­nie, a każdy chciał zwrócić uwagę na siebie.
Wyprostował się. I wtedy usłyszał trzeci dźwięk, własny, tubalny głos tak dobrze mu znany z licznych wystąpień sądowych wygłaszanych po wy­słuchaniu argumentów obu stron.
Nie, nie teraz. Musisz poczekać.
- Nie ma mowy, żebym nie trafił. Nie tą bronią.
- Rozumiem - odparł sędzia. Przez chwilę poczuł ciężar swoich lat, poczuł ze smutkiem, jak opuszczają go siły.
Bill Lewis krzyknÄ…Å‚:
- JesteÅ› gotowy, stary?
- Tak.
- Nie słyszę.
- Tak, mogę wziąć wiadro.
Kiedy sędzia Pearson odpowiadał, Bill Lewis wziął klucz, otworzył zamek i cofnął się. Uznał, że nieźle nastraszył starego człowieka. Oparł pistolet na biodrze celując w drzwi.
- No dobra. Otwieraj drzwi i bierz wiadro.
Obserwował, jak drzwi otwierają się powoli, odsłaniając sędziego, który przypatrywał mu się uważnie. Lewis lufą wskazał na wiadro. Sędzia skinął i ujął kabłąk.
- Dziękuję - powiedział. - Jesteśmy panu wdzięczni. Lewis gapił się na niego.
- Żaden problem. Chcemy, żeby było wam jak najwygodniej podczas pobytu tutaj. - Słowa wymawiał z dużą starannością. Uśmiechnął się, kiedy starszy pan skinął głową.
- Aha, jeszcze jedno.
- SÅ‚ucham?
- Do kanapek życzy pan sobie musztardę czy majonez?
Bill Lewis uśmiechał się zamykając za sobą drzwi. Nie pamiętał już jak bardzo przerażony był w pierwszej chwili - przede wszystkim własną słabością.
Olivia Barrow pozwoliła, aby cisza w telefonie narastała, jakby wchłania­jąc w siebie całą czerń nocy. Wyobrażała sobie ziemistą bladość, jaka musiała wystąpić na twarzy jej ofiary.
- Kto mówi? - usłyszała wreszcie.
- Duncan, doprawdy! Wiesz przecież kto.
Wymówiła te słowa niemal jak kochająca cioteczka strofująca bez przeko­nania swojego małego siostrzeńca za to, że zbił ohydną, antyczną wazę.
- Czy rzeczywiście musimy bawić się w zgadywanki? - zapytała.
- Nie - odpowiedział.
- Kim jestem, w takim razie? Powiedz, kim jestem.
- Olivia. Tanya.
- Tą samą. No cóż, nie zamierzasz się przywitać ze starą towarzyszką broni? Upłynęło tyle czasu, spodziewałam się, że się ucieszysz, że powiesz: dzień dobry, jak się masz, co się z tobą działo przez te wszystkie lata? Tak jak na spotkaniu dawnej klasy, na zjeździe szkolnym.
- To było tak dawno - odparł.
- Ale pamiętamy wszystko, nieprawdaż? Wszystko, chociaż zdarzyło się tak dawno.
- Tak. Pamiętam.
- Naprawdę, Duncan? Pamiętasz, jak zostawiłeś mnie na pewną śmierć? Ty tchórzliwy sukinsynu!
- Pamiętam - przyznał.
- Pamiętasz, jak Emily zginęła, ponieważ nie przyjechałeś po nas? Bo zostawiłeś nas same na ulicy przed lufami tych wszystkich Świń, ty zasmar­kany, wystraszony szczurzy pomiocie!
- Pamiętam.
Olivia nie była w stanie dłużej panować nad sobą. Słuchawka trzęsła się jej w dłoni.
- Czy wiesz, jak długo myślałam o tym dniu?
- Mogę sobie wyobrazić.
- Myślałam o tym w każdej minucie, codziennie przez osiemnaście lat. Duncan nie odpowiadał.
Olivia westchnęła głęboko. Potem jeszcze raz. Zamilkła, wsłuchując się w odgłosy wieczora, w ciężki oddech po drugiej stronie telefonu. Chłodne powietrze otrzeźwiło ją.
- Masz coś do powiedzenia? - zapytała. Chwilę milczał, nie mogąc znaleźć słów.
- Chyba nie.

Podstrony