ďťż

Historia wymaga pasterzy, nie rzeĹşnikĂłw.

komplety) i ograniczenie ich liczby
- rozłożenie psałterza na szerszy okres czasu (w praktyce: cztery tygodnie zamiast jednego jak dotšd)
- reforma układu i treœci czytań brewiarzowych oraz hymnów
- zachęta do uroczystej celebry (z udziałem wiernych) przynajmniej niektórych Godzin Liturgicznych (zwłaszcza Nieszporów) i zaproszenie samych wiernych do odmawiania Liturgii Godzin, wspólnie czy prywatnie.
- zezwala na dokonanie przekładu Liturgii Godzin na języki narodowe
Rozdział V dotyczy Roku liturgicznego. Po podaniu jego znaczenia
i ogólnego układu (102-106) okreœla on główne punkty jego odnowy.
Należy tu wymienić przede wszystkim:
- przywrócenie rangi i znaczenia Niedzieli, jako najstarszego i pierwotnego dnia œwištecznego, danie jej pierwszeństwa przed innymi obchodami za wyjštkiem tylko najważniejszych (uroczystoœci i œwišt Pańskich)
- "oczyszczenie" poszczególnych okresów liturgicznych z niekoniecznych wspomnień i jaœniejsze ukazanie ich myœli i pedagogii, zwłaszcza gdy chodzi o Wielki Post (109-110).
- zmniejszenie rangi wielu obchodów ku czci Œwiętych i przeniesienie ich do kalendarzy partykularnych, aby nie
przesłaniały Roku Liturgicznego - a zatem reforma Kalendarza Liturgicznego.
Rozdział VI dotyczy muzyki sakralnej. Okreœla on jej rolę w Liturgii i zwišzek z czynnoœciami liturgicznymi, podajšc też wymagania ogólne, odnoszšce się do prawdziwej muzyki liturgicznej (112).
Dalej zachęca do szerokiego stosowania œpiewów w uroczystych obrzędach, jak również w Mszy œw., celebracji sakramentów i Liturgii Godzin. Zaleca popierać i tworzyć zespoły œpiewacze oraz dbać o znajomoœć œpiewu wœród wiernych (114). nakazuje uwzględnić formację muzycznš w kształtowaniu kleru oraz formację liturgicznš w przygotowaniu służby "muzycznej" Koœcioła. Zaleca popierać œpiew gregoriański jako własny œpiew Koœcioła rzymskiego, pielęgnować jednak również œpiew ludowy, o ile nie kłóci się on z duchem Liturgii. Zaleca uszanowanie tradycji muzycznej ludów i w miarę możnoœci przyznanie jej pewnego miejsca w Liturgii. Przepisuje zachować organy jako podstawowy instrument koœcielny, zezwalajšc jednak jednoczeœnie na użycie innych instrumentów (na mocy decyzji terytorialnej władzy koœcielnej). Wreszcie przy kompozycji nowych œpiewów i utworów liturgicznych nakazuje zwrócić uwagę na prawdziwy artyzm i możliwoœć ich wykonywania przez wiernych (czyli względnš prostotę).
Rozdział VII wreszcie zajmuje się sztukš koœcielnš (122-130).
Wymagajšc od niej respektowania szczególnej godnoœci Liturgii, pozwala na akomodację sztuki zwišzanej z Liturgiš do mentalnoœci
i stylów poszczególnych narodów i regionów. Nadzór nad Sztukš Koœcielnš Sobór zleca Biskupom oraz powołanym przez nich Komisjom Sztuki Koœcielnej.
Dodatek do Konstytucji wyraża zgodę Soboru na ewentualne ujednolicenie międzynarodowe kalendarza cywilnego (zwišzane z odejœciem od kalendarza gregoriańskiego), jeœli tylko zachowałoby ono siedmiodniowy tydzień z Niedzielš.
Bez wštpienia uchwalenie przez Sobór tej Konstytucji stało się zwrotnym punktem w dziejach Liturgii Koœcioła rzymskiego. Fakt ten bowiem oznacza najwyższš zgodę na dokonanie głęboko sięgajšcej odnowy Liturgii i wskazuje jej konkretne drogi. Konstytucja, będšca owocem wielu lat działalnoœci oddolnego ruchu i wyrazem zrozumienia ducha czasu, jest jednoczeœnie wielkim powrotem do Ÿródeł Liturgii chrzeœcijańskiej (opiera na nich w dużej mierze swojš reformę), a jednoczeœnie inspiracjš dla dalszego rozwoju Liturgii - zmniejsza bowiem znacznie stopień centralizacji kompetencji decyzyjnych w dziedzinie kultu, przyznajšc wiele uprawnień Koœciołom lokalnym. Stajšc też zdecydowanie na stanowisku szczególnej roli Liturgii w Koœciele - akcentuje Konstytucja jej nadrzędnš rangę w jego życiu i w życiu każdego chrzeœcijanina. Staje się więc ona także Ÿródłem powszechnego odrodzenia zdrowej pobożnoœci liturgicznej - jedynej w pełni chrzeœcijańskiej duchowoœci.
Wydanie Konstytucji o Liturgii jest nie tyle kresem działalnoœci liturgicznego ruchu odnowy, co jego punktem kulminacyjnym i jednoczeœnie poczštkiem nowego etapu. Konstytucja wytycza bowiem program działania, który jest aktualny dziœ i właœciwie pozostanie zawsze. Program ten przewiduje jakby podwójne działanie: z jednej strony majšce dostosować formy Liturgii do "mentalnoœci" człowieka współczesnego (owo "aggiornamento" - "udzisiejszenie" Liturgii), a z drugiej tegoż człowieka "przygotować" do sprawowania Liturgii - dać mu właœciwš liturgicznš formację, pogłębić go ("approfondimento") i przez to stworzyć mu możliwoœć do do owocnego udziału w Liturgii.

Podstrony