Z kolei Triock, Quirrel i Yeurquin poprowadzili kilkunastu stonedownorów po dachach w głąb wioski...

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Pośród zamieszania wywołanego atakiem giganta obrońcy spadli na maruderów niczym deszcz mieczy i oszczepów. Inni rzucili się zająć walką stwory, które nadal prowadziły poszukiwania pomiędzy domami. Po chwili w całym Stonedown wrzała walka.
Covenant nie zatrzymał się; ciągnąc za sobą kobietę, uciekał, dopóki nie minął ostatnich domów. Tam wydłużył krok, zamierzając odbiec jak najdalej w głąb doliny. Drogę zagrodził
im Slen.
– Głupia! – rzucił ostro, ciężko dysząc. – Do reszty postradałaś zmysły. – Potem szarpnął
Covenanta i zawołał: – Chodź. Chodź.
Covenant i kobieta oddalili się za nim od rzeki i nie oznakowaną ścieżką skierowali się ku podnóżu gór. Kilkaset jardów ponad wioską natknęli się na zwałowisko głazów – pradawną pozostałość po kamiennej lawinie, która zeszła z gór. Slen zręcznie odnajdował drogę pomiędzy głazami i wkrótce dotarli do ogromnej, ukrytej jaskini. Kilku stonedownorów trzymało straż u jej wylotu, a w środku przy misach ze skaleningiem kuliły się dzieci, chorzy i słabi.
Covenanta kusiło, aby wejść do jaskini i schronić się tam, ale w pobliżu jej wylotu dostrzegł wysoki, pochyły stos kamieni, zwieńczony szeroką koroną. Odwrócił się więc i wspiął po kamieniach, aby sprawdzić, czy nie zobaczy z jego szczytu Stonedown. Białowłosa kobieta z łatwością wspięła się za nim; wkrótce stali razem, spoglądając na bitwę o Mithil Stonedown.
Wysokość, na jakiej się znalazł, zaskoczyła go. Nie zdawał sobie sprawy, że wspiął się tak wysoko. Zawrót głowy sprawił, że poczuł się niepewnie i wzdrygnął na widok wysokości.
Przez moment dolina wirowała wokół niego. Nie chciało mu się wierzyć, że jeszcze przed chwilą skakał po dachach; już sama myśl o podobnej śmiałości wytrącała go z równowagi.
Jednakże nagląca potrzeba obserwacji walki pomogła mu opanować zawrót głowy.
Uczepiony na wpół świadomie ramienia kobiety zmusił się, aby spojrzeć w dół.
Początkowo mrok pochmurnego dnia przesłaniał widok bitwy, nie pozwalał dostrzec, co się działo. Jednak Covenant skupił się i udało mu się wypatrzyć Giganta.
Pianościgły królował w centrum Stonedown. Przedzierał się z wysiłkiem pomiędzy maruderami, przesuwał się z miejsca na miejsce. Machając swymi potężnymi niczym maczugi pięściami, ścinał z nóg stwory, zwalał ich ze swej drogi ciosami wystarczająco potężnymi, aby pozbawiać ich głów. Był jednakże w straszliwej mniejszości. Ruch chronił go przed zbiorowym atakiem, ale napastnicy byli uzbrojeni, a on nie. Na oczach Covenanta kilku stworom udało się zepchnąć Pianościgłego ku jednemu z niszczycieli kamienia.
– Thomasie Covenant, dziękuję ci – odezwał się łagodny, radosny głos kobiecy, kłócący się z jego lękiem. – Moje życie jest twoim.
Pianościgły! – krzyknął bezgłośnie Covenant.
– Co? – Miał wątpliwości, czy kobieta istotnie się odzywała. – Nie chcę twego życia. A w ogóle, co cię naszło, aby się tam pchać?
– To niegrzecznie z twojej strony – odparła cicho. – Czekałam na ciebie. Dosiadałam twego ranyhyn.
Nie docierał do niego sens jej słów.
– Tam na dole Pianościgły zabija się z twego powodu.
– Urodziłam twe dziecko.
Co?
Tym razem jej słowa uderzyły go bez ostrzeżenia w twarz niczym kubeł lodowatej wody.
Gwałtownym ruchem zabrał swą dłoń z jej ramienia, cofnął się nagle. Podmuch wiatru
przyniósł z innego kierunku strzępy odgłosów bitewnej wrzawy, ale on ich nie słyszał. Po raz pierwszy spojrzał na kobietę.
Wyglądała na osobę dobrze po sześćdziesiątce – wystarczająco sędziwa, aby być jego matką. Oznaki nie spełnionej nadziei znaczyły bladą skórę skroni pociętych błękitnymi żyłkami, a włosy ozdabiające jej głowę nie były już gęste. Nie dostrzegł niczego znajomego w rozchylonych wyczekująco wargach, chudym ciele i pomarszczonych dłoniach. Jej oczy miały dziwne, nieostre spojrzenie, jakby zmącone szaleństwem.

Z kolei Triock, Quirrel i Yeurquin poprowadzili kilkunastu stonedownorów po dachach w głąb wioski...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony