Omawia się wówczas poszczególne rysunki, dyskutuje o tym, co wychowanek chciał przez nie zakomunikować innym, a nie ma na przykład odwagi powiedzieć tego wprost.
Słuchanie muzyki jako forma terapii ma na celu budzenie wychowanków do aktywności emocjonalnej, fantazji, konfrontacji z własnymi przeżyciami, przeżycie oczyszczenia, neutralizowanie stanu napięcia ( K. Kuberska-Gaca,1986, s. 103-104).
Przedstawione przeze mnie formy terapii mają na celu likwidację i ograniczenie zaburzeń rozwojowych oraz umożliwienie i ułatwienie najkorzystniejszego rozwoju wychowanków.
Powodują lepszą ocenę własnej osoby, wyzwalają siły twórcze, zmierzają do tego by wychowanek sam stawiał sobie konstruktywne zadania i cele życiowe, uczył się najlepszych sposobów realizacji swoich zamierzeń oraz poznawał własne możliwości i postawy, rozwijał samokontrolę i samoocenę (Postawy procesu resocjalizacji pod red. S. Górskiego, 1987, s. 28).
W wyniku tych zajęć powinny nastąpić u wychowanków określone zmiany:
zmiana sądów poznawczych;zmiana wzorców zachowań;odreagowanie emocjonalne.
Wszystkie przedstawione przeze mnie formy terapii pedagogicznej wspomagają proces resocjalizacji, rozumiany jako „oduczanie” zachowań antagonistyczno-destruktywnych oraz uruchomianie prawidłowych mechanizmów socjalizacyjnych, w warunkach kontrolowanych przez wychowawców. Zatem terapia pedagogiczna jest jednym z działań pedagogicznych mieszczącym się w ramach pedagogiki resocjalizacyjnej, która ma szerszy zasięg, ponieważ zajmuje się organizacją opieki instytucjonalnej, przewartościowaniem środowiska dewiacyjnego, czy opieką postpenitencjarną.
2. Założenia metodologiczne badań własnych
2.1. Cele i problemy badawcze
Z analizy literatury wynika, że resocjalizacja rozumiana jest jako działanie naprawcze. Pojęcie efektywności resocjalizacji, tak jak i wychowania w ogóle, nieuchronnie wiąże się z pojęciem zmian, a ich mierzenie możliwe jest poprzez odwoływanie się do kryteriów zewnętrznych oraz psychologicznych.
Resocjalizacja jest wychowaniem osoby nie przystosowanej społecznie, czyli dokonywaniem zmian w jej osobowości.
O sukcesie lub porażce w resocjalizacji decydują zmiany, jakie udało się spowodować w postawach jednostki nieprzystosowanej społecznie.
Miernikiem skutecznej resocjalizacji jest, więc korzystna ewolucja psychiczna, przysposobienie wychowanka do pełnienia ról społecznych.
O pozytywnych efektach oddziaływań resocjalizacyjnych będzie świadczyć modyfikacja postaw antyspołecznych, przewartościowanie uznawanych dotąd przez wychowanków norm i wartości.
Pomiar skuteczności wychowania w pedagogice resocjalizacyjnej, jak i pedagogice w ogóle należy do problemów niezwykle ważnych i trudnych do zbadania.
Celem przeprowadzonych przeze mnie badań był ustalenie i opisanie skuteczności procesu resocjalizacji, jakiemu zostają poddani wychowankowie w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Bielsku- Białej.
Za miernik efektów resocjalizacji przyjęłam ocenę zmian, przewartościowań i modyfikacji postępowania badanej grupy wychowanków dokonaną przez nich samych i ocenę tego stanu dokonaną przez wychowawców i nauczycieli ośrodka.
Podstawą podejmowania jakichkolwiek badań naukowych jest uświadomienie sobie przez badacza problemów określających, w sposób możliwie precyzyjny, cel i zakres planowanych przedsięwzięć badawczych.
Problemy badawcze to pytania, na które szukamy odpowiedzi na drodze badań naukowych, będące uściśleniem i ukierunkowaniem zainteresowań badającego.
T. Pilch wyróżnia trzy kryteria, stanowiące o poprawności problemów badawczych.
Są to:
1. precyzyjność w sposobie formułowania problemów badawczych;
2. usytuowanie tych problemów na tle dotychczasowych osiągnięć naukowych;
3. ich empiryczna sprawdzalność ( T. Pilch, 1977,s. 65).