splatały się różnorakie elementy o odmiennej randze artystycznej. Był artystą obdarzonym zdolnością nadzwyczaj szybkiego adaptowania rozmaitych stylistyk i tworzenia za ich pomocą własnej wizji. W twórczości prowadził nieustanny dialog z całym bez mała
dziedzictwem artystycznym, z obrazami i ich twórcami, z tradycjami, modami i własną biografią. Pełny kształt nadał tej postawie dialogowej w ostatnim spektaklu Dzisiaj są moje urodziny (zmarł podczas prób).
W. Borowski Tadeusz Kantor, Warszawa 1982.
Kiefer [kifer] Anselm, ur. 1945, malarz niem. Studiował we Fryburgu, w Karls-ruhe, następnie u J. Beuysa w akademii w Dusseldorfie. Malarstwo K. podjęło problemy intelektualnych rozliczeń z nazistowską przeszłością Niemiec oraz relacji między sztuką a mitem i rzeczywistością. Płótna K., zazwyczaj dużych rozmiarów, przedstawiają wizyjne wnętrza surowych, pustych budowli nazistowskich, pola spalonej ziemi (Nieznanemu malarzowi, Malarz spalonej ziemi) bądź też wizerunki postaci wziętych z historii Niemiec. W kompozycjach K. stosuje środki naturalne - piach, słomę, druty, szkło i ołów. Z ołowiu tworzy również cykle ksiąg o grubych kartach z wlepionymi fotografiami, ustawianych na metalowych regałach. Sztuka K. jest związana z falą nowej ekspresji początku lat osiemdziesiątych.
Klee Pauł, ur. 1879, zm. 1940, szwajc. malarz i grafik, eseista. Studiował w Monachium, przez dwa lata mieszkał we Włoszech, następnie powrócił do Szwajcarii. Od 1906 pracował w Niemczech, był profesorem Bauhausu, po 1933 osiadł w Bernie. Odbył podróże do Tunezji i Egiptu. Współpracował z grupą artystów Der Blaue Reiter, współtwórca grupy Die Blauen Vier (Czterej Błękitni), nawiązującej do działalności Der Blaue Reiter. We wczesnych pracach K. ulegał wpływom W. Blake'a, A.V. Beardsieya i J. Ensora. W Paryżu zetknął się z ruchem kubistycz-nym. Inspirowała go również sztuka ludzi pierwotnych, dzieci, psychicznie chorych.
Klein
P. Klee Maszyna do ćwierkania, Wił
K. wykonywał gł. rysunki i niewielkie akwarele; posługiwał się też pastelem, temperą, rzadziej malarstwem olejnym. Twórczość K. stalą na granicy przedmiotowo-ści i abstrakcji. Obrazy były tworzone ze znaków, zaszyfrowanych symboli, pozornie prostych i pierwotnych, lecz równocześnie metafizycznych i poetyckich. Odznaczały się liryczną nastrojowością, subtelnym i wyrafinowanym kolorem, delikatną kreską, ironią i poczuciem humoru. Najbardziej znane obrazy K.: Pejzaż ze zlotymi ptakami. Latające miasto. Piękna ogrodniczka. Ogród zoologiczny. Maty błękitny diabeł. Twórczość K., nie poddająca się definicjom i opisowi, uchodzi za najbardziej poetycką w sztuce XX w.
E. Muller Klee. Magiczne kwadraty. Warszawa 1976, J. Stajuda Klee. Figury i maski. Warszawa 1973.
Klein [klain] Yves, ur. 1928, zm. 1962, artysta franc. Nie miał wykształcenia artystycznego. Był m.in. muzykiem jazzowym. Przez kilka lat przebywał w Japonii, gdzie w słynnej szkole Kodokan zdobył czwarty dań - najwyższy stopień wtajemniczenia technicznego w judo. Po powrocie do Francji pracował jako instruktor judo. W pół. lat pięćdziesiątych wystawił obrazy monochromatyczne, płótna pokryte jednolicie czystymi kolorami. Następnie K. wybrał jedną barwę - ciemnoniebieską, którą nazwał IKB (International Klein Blue - Międzynarodowy Błękit Kleina);
barwa ta miała być kwintesencją "powie-trzności" i "niematerialności". Pojęcia te, obok "pustki", stanowiły istotę postawy twórczej K., inspirowanej mistyczno-al-chemiczną doktryną różokrzyżowców, wg której dążeniem człowieka jest uwolnienie ducha od materialności ciała i zdobycie nieskończonych przestrzeni, niematerialnej pustki. W 1958 K. zaprezentował w Galerie Iris Clert w Paryżu wystawę "Pustka" - pokaz białego wnętrza, które miało zawierać "stany niematerialnej wrażliwości malarskiej". Tworzył również dzieła będące wynikiem działania ognia i wody (Kosmogonie) bądź odciskiem ciała ludzkiego (Antropometrie). W 1960 K. przedstawił w Paryżu pierwszą publiczną akcję Antropometrie, podczas której nagie modelki pokryte niebieską farbą pełniły rolę "żywych pędzli" ciągnionych i odciskanych na płótnie. Akcji tej towarzyszyło wykonanie "symfonii monotonnej" K., czyli jednego tonu powtarzanego i przedzielonego sekwencjami ciszy. W tym samym roku K. urzeczywistnił ideę "skoku w pustkę", wykonując skok z pierwszego piętra budynku. K. należał do tych artystów XX w., którzy utożsamiali sztukę z życiem. Jego
Kobro-Strzemińska
K. Kobro-Strzemińska Kompozycja przestrzenna 6, 1931
dzieło miało wielki wpływ na sztukę współczesną, m.in. na minimal art.
U. Czartoryska Od pop-ariu do sztuki konceptualnej, Warszawa 1973.
Klimt Gusta v, ur. 1862, zm. 1918, austr. malarz, grafik i projektant. Jeden z założycieli Secesji Wiedeńskiej i jej organu, pisma "Ver Sacrum". Współpracownik założonych dla odnowy rzemiosła artys-