Idźcie. Ja zaraz dołączę. Kroki. Zapach cynamonu i nardu.
- Dijkstra.
- Jestem, Fil.
- Twoi podkomendni nie są tu już potrzebni. Niech wracają do Loxii.
- Czy aby na pewno...
- Do Loxii, Dijkstra!
- Rozkaz, miłościwa pani - w głosie szpiega zabrzmiało szyderstwo. -
Pachołkowie odejdą, zrobili, co do nich należało. Teraz to jest już wyłącznie sprawa czarodziejów. A zatem i ja nie mieszkając schodzę z pięknych oczu waszej wysokości. Podziękowań za pomoc i współudział w puczu nie oczekiwałem, ale pewien jestem, że wasza wysokość zachowa mnie we wdzięcznej pamięci.
- Wybacz, Sigismund. Dziękuję ci za pomoc.
- Nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie. Hej, Voymir, zbierz ludzi.
Pięciu zostaje ze mną. Resztę sprowadź na dół i zaokrętuj na „Spadę". Tylko cichcem, na paluszkach, bez szumu, bez sensacji. Bocznymi korytarzami. W Loxii i w porcie ani pary z gęby! Wykonać!
- Nic nie widziałeś, Geralt - powiedziała szeptem Filippa Eilhart, wionąc na wiedźmina cynamonem, nardem i sodą. - Niczego nie słyszałeś. Z Vilgefortzem nigdy nie rozmawiałeś. Dijkstra zabierze cię teraz do Loxii. Postaram się odnaleźć cię tam, gdy... Gdy wszystko się skończy. Obiecałam ci coś wczoraj i dotrzymam słowa.
- Co z Yennefer?
- On chyba ma obsesję - Dijkstra wrócił, szurając nogami. - Yennefer, Yennefer... Do znudzenia. Nie przejmuj się nim, Fil. Są ważniejsze sprawy. Czy przy Vilgefortzu znaleziono to, co spodziewano się znaleźć?
- Owszem. Proszę, to dla ciebie.
- Oho! - szelest rozwijanego papieru. - Oho! Oho, oho! Pięknie! Diuk Nitert.
Wybornie! Baron...
- Dyskretniej, bez nazwisk. I bardzo cię proszę, po powrocie do Tretogoru nie zaczynaj od razu od egzekucji. Nie wywołuj przedwcześnie skandalu.
- Nie obawiaj się. Chłoptysie z tej listy, tak łase na nilfgaardzkie złoto, są bezpieczni. Na razie. To będą moje kochane marioneteczki do pociągania za sznureczki. A później nałoży się im sznureczki na szyjeczki... Ciekawość, byty i inne listy? Zdrajcy z Kaedwen, z Temerii, z Aedirn? Rad bym rzucić na nie okiem. Choćby kątem oka...
- Wiem, że rad byś. Ale to nie twoja sprawa. Tamte listy dostali Radcliffe i Sabrina Glevissig, już oni będą wiedzieli, jak się nimi posłużyć. A teraz żegnaj.
Spieszę się.
- Fil.
- Słucham.
- Przywróć wiedźminowi wzrok. Niech się nie potyka na schodach.
***
W sali balowej Aretuzy bankiet trwał nadal, ale zmienił formę na bardziej tradycyjną i swojską. Stoły poprze-suwano, czarodzieje i czarodziejki poznosili do sali zdobyte gdzieś fotele, krzesła i zydle, porozsiadali się na nich i poświęcili rozmaitym rozrywkom. Większość tych rozrywek była nietaktowna. Liczna grupa, obsiadłszy dookoła wielki antał siwuchy, piła, gawędząc i od czasu do czasu wybuchając gromkim śmiechem. Ci, którzy jeszcze niedawno delikatnie kłuli wyszukane zakąski srebrnymi widelczykami, teraz bez żenady ogryzali trzymane oburącz baranie żebra.
Kilku rżnęło w karty, lekceważąc otoczenie. Kilku spało. W kącie jakaś para całowała się zapamiętale, a zapał, z jakim to czynili, wskazywał, że nie poprzestaną na całowaniu.
- Popatrz tylko na nich, wiedźminie - Dijkstra przechylił się przez balustradę krużganka, przyglądając się czarodziejom z wysokości. - Jak się radośnie bawią, po-myślałbyś, pacholęta. A tymczasem ich Rada właśnie przydupiła bez mała całą ich Kapitułę i sądzi ją za zdradę, za kumanie się z Nilfgaardem. Spójrz na tę parkę. Zaraz poszukają sobie ustronnego kącika, a zanim skończą się gzić, Vilgefortz będzie wisiał. Ach, dziwny jest ten świat...
- Zamknij się, Dijkstra.
***
Droga wiodąca ku Loxii wgryzała się zygzakiem schodów w zbocze góry.
Schody łączyły tarasy, udekorowane zaniedbanymi żywopłotami, klombami i przysuszonymi agawami w donicach. Na jednym z mijanych tarasów Dijkstra zatrzymał się, podszedł do muru, do rzędu kamiennych łbów chimer, z paszcz których ciurkała woda. Szpieg pochylił się, pił długo.
Wiedźmin przybliżył się do balustrady. Morze pobłyskiwało złotem, niebo miało kolor jeszcze bardziej kiczowaty niż na obrazach w Galerii Chwały. W dole widział
oddziałek odesłanych z Aretuzy Redańczyków, w karnym szyku zmierzający do portu. Przechodzili właśnie przez mostek spinający brzegi skalnej rozpadliny.