– Kiedy to mówił, jego pobrużdżona, śniada twarz wyglądała bardzo szlachetnie. Skłonił się głęboko przed Pugiem. – Jestem twoim dłużnikiem.
Pug oddał formalny ukłon, co w warunkach obozowych było niesłychaną rzadkością.
– Nie ma mowy o żadnym długu. Jestem pewien, że będziesz się zachowywał i działał, jak na prawdziwego nadzorcę przystało, i dobrze opiekował swoimi braćmi.
Usta Chogany rozchyliły się w szerokim uśmiechu, ukazując zęby pożółkłe ze starości i od soku orzechów tateen, które stary ciągle gryzł. Występowały one na bagnach w dużych ilościach. Miały lekko narkotyczne działanie i nie wpływając na efektywność pracy, czyniły ją jednak nieco lżejszą. Pug, jak i reszta niewolników z Midkemii, starał się nie popadać w nieszkodliwy nałóg, chociaż gdyby go zapytać, nie potrafiłby odpowiedzieć dlaczego. Być może dlatego, że wyglądałoby to na ostateczne poddanie się utracie wolności.
Chogana patrzył na obóz wąskimi szparkami oczu. Słońce świeciło ostro. Teren był opustoszały. Poza osobistą ochroną młodego pana i oddziałem kucharza nie było nikogo. Z daleka dochodziło echo pokrzykiwań pracujących przy wycince.
Stary spojrzał na Puga.
– Kiedy byłem chłopcem na farmie mego ojca w Szetac, odkryto, że mam talent. Zostałem poddany badaniu, po którym stwierdzono, że jestem niepełny. – Pug nie zrozumiał ostatniej uwagi, ale nie przerywał Choganie. – Więc jak mój ojciec, zostałem rolnikiem. Ale talent był... Czasem widzę różne rzeczy, Pug, różne rzeczy wewnątrz ludzi. Gdy dorastałem, wiadomość o moim talencie rozchodziła się po okolicy. Ludzie, najczęściej biedni, zaczęli przychodzić do mnie, szukając rady. Jako młody chłopak bywałem arogancki i pewien siebie. Kazałem sobie słono płacić za wyjawienie tego, co ujrzałem w ich wnętrzu. Potem, kiedy się zestarzałem, spokorniałem i brałem to, co mi dawano, lecz nadal opowiadałem wszystko, co zobaczyłem. I tak źle, i tak nie dobrze – ludzie zawsze odchodzili źli, wiesz dlaczego? – zapytał na koniec, chichocząc radośnie. – Pug pokręcił przecząco głową. – Ponieważ nie przychodzili po to, aby usłyszeć prawdę, chłopcze, lecz po to, aby usłyszeć to, co chcieli usłyszeć.
Pug również zaczął się śmiać.
– Cóż miałem robić? Udałem, że talent widzenia zaniknął i z czasem ludzie przestali przychodzić na moją farmę. Ale talent nie zniknął, Pug, nadal czasami potrafię dostrzec, co się dzieje w środku. W tobie także coś ujrzałem, chłopcze. Powiem ci o tym, zanim odejdziesz stąd na zawsze. Ja umrę w obozie, ale przed tobą jest zupełnie inna przyszłość. Czy gotów jesteś tego wysłuchać? – Pug skinął powoli głową. – W twoim wnętrzu uwięziona jest wielka moc... jakaś siła. Co to jest i co oznacza, nie wiem.
Pug, znając dziwne podejście Tsuranich do magów, poczuł narastającą w nim panikę – może Chogana odkrył jego poprzednie powołanie. Dla większości współwięźniów był po prostu innym niewolnikiem, a tylko dla kilku byłym szlachcicem z Midkemii.
Chogana mówił dalej z zamkniętymi oczami.
– Miałem sen o tobie, Pug. Ujrzałem cię na szczycie ogromnej wieży, gdy walczyłeś ze strasznym przeciwnikiem. – Otworzył oczy. – Nie mam pojęcia, co ten sen oznacza, ale o jednym musisz wiedzieć. Zanim wejdziesz na szczyt wieży, aby zmierzyć się ze swoim przeciwnikiem, musisz odnaleźć swoją jaźń; jest to ów tajemniczy środek twego bytu, miejsce idealnego spokoju we wnętrzu. Kiedy uda ci się tam dotrzeć, będziesz bezpieczny, nic ci nie zagrozi. Twoje ciało może cierpieć, nawet umrzeć, ale we wnętrzu swej jaźni będziesz nadal trwał w pokoju. Pug, musisz starać się ze wszystkich sił, bo tylko nielicznym udaje się odnaleźć własną jaźń.
Chogana wstał.
– Wkrótce nas opuścisz, Pug. Chodź, musimy obudzić Lauriego.
Ruszyli w stronę baraku.
– Chogana, dziękuję ci bardzo, ale chciałbym ci zadać jeszcze jedno pytanie. Wspomniałeś coś o wrogu na wieży. Czy możesz go opisać... wskazać?
Chogana roześmiał się głośno, kiwając szybko głową.
– O tak, o tak... dobrze mu się przyjrzałem. – Wchodził na stopnie baraku, nie przestając chichotać radośnie. – To przeciwnik, którego wszyscy obawiają się najbardziej. – Zmrużył oczy i spojrzał z uwagą na Puga. – To byłeś ty sam.
Pug i Laurie siedzieli na schodach świątyni. Dookoła kręciło się sześciu wartowników. Strażnicy przez całą niezbyt trudną, ale uciążliwą i męczącą podróż byli, jak na Tsuranich, dosyć uprzejmi. Nie mając koni ani żadnych innych zwierząt, które mogłyby je zastąpić, każdy Tsurani, który nie podróżował w wozie ciągniętym przez needra, poruszał się za pomocą nóg, swoich własnych lub cudzych. Szerokie bulwary aż się roiły od różnych wielmożów wygodnie podróżujących w lektykach dźwiganych przez zlanych potem niewolników.
Pug i Laurie otrzymali proste, krótkie szaty w szarym kolorze, które zazwyczaj nosili niewolnicy. Przepaski na biodra, których używali w czasie pracy na bagnach, uznano za nieobyczajne dla podróży pośród obywateli Tsuranich, którzy przywiązywali do skromności stroju pewną wagę, chociaż nie tak wielką jak mieszkańcy Królestwa na Midkemii.