— Masz ich — rzekł szkarłatno-czarny olbrzym, spoglądając przez wąskie okno wieży...

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

— Szkoda gadać, zdaje mi się, żeś dotrzymała swojej przysięgi.
— A ty nie? — zagadnęła kpiąco.
— Dotrzymaliśmy oboje. Zgnuśniałem w tych murach, doprawdy. A jednak gnuśniałbym dalej. Na honor. Gotów byłem umrzeć ze starości...
Roześmiała się.
— Czy uwierzysz, gdy powiem, że gotowa byłam na to samo? Ale chyba nie pozwolą nam.
— Nie, zaiste.
— Nic im nie mogę zrobić, ksiądz biskup jest bardzo silny — z drwiną, ale i z żalem powiedziała księżna Ahar. — Jeszcze nie rzucił mi wyzwania, ale pilnie czuwa nad tłumem. Tu potrzeba twoich Morderców.
— Przyjdą przecież.
— Ale czy na pewno?
Otworzyła dłoń, na której płonął czerwienią wielki rubin.
— Zaklęcia Klanów nieprędko tracą moc. Jest mi przykro, gdy pomyślę, że jeszcze przez parę dni to wszystko, co tutaj zmierza, będzie poza moim zasięgiem. Ale potem... — Przygryzła lekko usta. — Potem to co innego.
— Księżna Ahar potrzebuje poddanych?
— Potrzebuje. Bardzo potrzebuje. Czekaj... — Przymknęła oczy. Rubin rozgorzał nagłym blaskiem. Ale dla Mordercy magia nie istniała — widział tylko martwy, popielaty kamyk leżący na dłoni kobiety.
Piękna Morana Del Ahar widziała znacznie więcej. W starym młynie za miastem wielka izba podniesiona została do rangi prawdziwego bastionu — jej ściany, powałę i podłogę zdobiły rozmaite symbole i wzory, pisane węglem i kredą. Z wnętrza owej fortecy człowiek, będący na co dzień dostojnikiem kościelnym, panował nad tłumem szturmującym Ahar. Wokół młyna krążyli, także osłonięci płaszczem starej magii, trzej orężni szlachcice, w asyście uzbrojonych po zęby służących.
— To jest Kula — powiedziała Morana lekko zachrypniętym głosem. — Władający magią siedzi w środku, broniony przez poczet zbrojnych, których z kolei broni jego magia. Kiedyś Gethor łamał sobie na tym zęby... I ja też... — dodała z nienawiścią. Stara magia Klanów. Nie dostanę się tam sama.
— Ja zaś nie zdołam skrycie wydostać się z zamku.
— Potrzebujemy twoich wojowników, Geerew. Dam znak.
— Jeszcze nie — zaprotestował szorstko. — Przysięgałem, że nie zwrócę oręża przeciw mieszkańcom tego kraju, jeśli nie będę zmuszony. Chcę mieć zatem niezachwianą pewność, że nas zaatakowano. Może idą tu, aby śpiewać nam psalmy?
To rzekłszy, wychylił się przez okno i jął machać kapeluszem. Dostrzeżono go wkrótce i huknęło kilka strzałów z rusznic. Tłum począł szturmować zamkniętą na głucho bramę. Gdy zaczęła dygotać i trzeszczeć, księżna Ahar uczyniła nieznaczny ruch dłonią, wspomagając nadwątlone belki.
— Nie zdołam jednak utrzymać jej wiecznie. Jesteśmy wolni, Geerew — powiedziała z powagą. — Zwrócono nam nasze słowo. Zostaliśmy napadnięci bez żadnego powodu i mamy prawo się bronić. Mój służący czeka na znak. Myślę, że są z nim twoi.
— Wywieś więc swój proporzec — odrzekł, cofając się w głąb izby. — Już po raz drugi będę bił się pod sztandarem Ahar.
Z hukiem i łopotem wykwitły ponad wieżami olbrzymie, krwistoczerwone chorągwie. Strzelały, wijąc się i targając w porywach silnego wiatru. Morderca nie widział tego i nie słyszał. Dla jego oczu i uszu magia nie istniała.
— Czy już?
— Tak — potwierdziła. — Teraz...
Urwała nagle. Na jej twarzy pojawił się wyraz najwyższego skupienia i wysiłku.
— Biskup... właśnie uderzył damę... — powiedziała niewyraźnie. — Nic mi nie zrobi, bez obaw. Ale trzeba zatrzymać... mieszkańców Ayonny. Nie mogę jednocześnie walczyć z tłumem i z nim.
— Obronię cię — rzekł, wychodząc. Brama zamku znów poczęła się chwiać.
VI

Nieco wcześniej — bo wtedy, gdy tłuszcza dopiero zbliżała się do murów — traktem na wschód od miasta posuwała się kawalkada siedemnastu posępnych jeźdźców. Prowadzący Morderców Cabral odwracał się kilkakrotnie, spoglądając na coraz bardziej oddalone Wzgórze Ahar.
— Wrócimy tam dzisiaj, jestem pewna — powiedziała jadąca obok Sayla.
— Wbrew woli króla?
— Przeciwnie.
Zagadkowe milczenie przedłużało się. Cabral czekał cierpliwie, lecz dalszego ciągu nie było.
— Saylo, czy wiesz o czymś, o czym powinniśmy wiedzieć wszyscy? — zagadnął wreszcie.
Złotowłosa skinęła głową i... milczała nadal.
— Cóż to za tajemnica? — indagował Cabral.
— Spiskowałam przeciw Ahar. Cabral wstrzymał konia.
— Nie rozumiem, o czym mówisz, Sayla? — pytał zaskoczony i zdumiony. — Czy możesz to wyjaśnić?
Dołączyli do nich Sehem, Carteal i inni, tworząc krąg.

— Masz ich — rzekł szkarłatno-czarny olbrzym, spoglądając przez wąskie okno wieży...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony