sierpnia Dawidowi Séchard, wyraził się dnia 18 sierpnia w nakazie zapłacenia kapitału, procentów i należnych kosztów; w ślad za nim nastąpił protokół...

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Tutaj Petit–
Claud założył sprzeciw w imieniu pani Séchard i zażądał wyłączenia ruchomości, jako nale-
żących do legalnie separowanej małżonki. Co więcej, Petit–Claud wprowadził na scenę starego Séchard, który stał się jego klientem. Oto w jaki sposób:
Nazajutrz po odwiedzinach synowej stary winiarz udał się do swego zastępcy prawnego, Cachana, aby się go poradzić o zabezpieczenie zaległych czynszów; narażonych na niebezpieczeństwo w katastrofie synowskiej.
– Nie mogę zajmować dla ojca wówczas, gdy ścigam syna, ale idź pan pomówić z Petit–
Claudem; to zręczna sztuka, wygodzi panu może lepiej ode mnie.
W trybunale Cachan rzekł do Petit–Clauda:
– Posłałem ci starego Séchard, zajmij za mnie, zrewanżuję się przy sposobności.
Między adwokatami, zarówno na prowincji, jak i w Paryżu, praktykuje się tego rodzaju usługi. Nazajutrz Wielki Cointet odwiedził swego sprzymierzeńca i rzekł:
– Staraj się pan dać szkołę ojcu Séchard! Ten człowiek nigdy nie darowałby synowi, że go kosztował tysiąc franków; uraza ta wysuszy w jego sercu wszelką szlachetną myśl, gdyby nawet zakiełkowała!
– Wracaj pan do swego wina – rzekł Petit–Claud nowemu klientowi – syn pański jest w kłopotach, nie obciążajże go pan swoim wiktem. Wezwę pana, gdy będzie czas.
Zatem w imieniu starego Séchard Petit–Claud wystąpił z twierdzeniem, że prasy, bez-prawnie opieczętowane, są, z przeznaczenia swego, nieruchomością, ile że od panowania Ludwika XIV dom służył za drukarnię. Cachan, oburzony imieniem Metiviera, który, natknąwszy się w Paryżu na meble Lucjana należące do Koralii, znajdował znowuż w Angoulême meble Dawida będące własnością żony i ojca (ładne słówka padły w tym duchu na rozprawie!), pozwał ojca i syna, aby obalić tego rodzaju pretensje.
– Chcemy – wykrzyknął – zdemaskować podstępy tych ludzi, którzy ze złej wiary budują najstraszliwsze fortyfikacje; którzy z najniewinniejszych i najjaśniejszych paragrafów kodek-34
su robią palisadę dla własnej obrony! I przed czym? Przed zapłatą trzech tysięcy franków!
Pobranych gdzie?... W kasie biednego Métiviera. I ktoś śmie jeszcze potępiać eskonterów! W
jakich czasach żyjemy!... Czy w końcu, pytam, nie dojdzie do tego, że zacznie się po prostu czerpać w kieszeni sąsiada?... Nie możecie panowie dawać sankcji pretensjom, które wprowadziłyby niemoralność w samo serce wymiaru sprawiedliwości!...
Sąd w Angoulême, wzruszony piękną obroną Cachana, przyznał w obecności stron wy-
łączną własność mebli jedynie pani Séchard, oddalił pretensje ojca i skazał go w krótkiej drodze na zapłacenie czterystu trzydziestu czterech franków sześćdziesięciu pięciu centymów z tytułu kosztów.
– Dobrze tak staremu Séchard – rzekli śmiejąc się adwokaci – chciał dobrać się do miodu, niech mu gęba spuchnie!
Dnia 26 sierpnia doręczono wyrok, tak iż 28 sierpnia można było dokonać zajęcia pras i przyborów drukarskich. Przylepiono afisze!... Uzyskano, na prośbę strony, wyrok przyzwala-jący sprzedaż na miejscu. Zamieszczono ogłoszenie o sprzedaży w dziennikach; Doublon pochlebiał sobie, iż 2 września będzie mógł przystąpić do sprawdzenia inwentarza i sprzeda-
ży. W tej chwili Dawid Séchard, mocą prawomocnego osądu i wyroku niewolącego do za-płaty, całkiem legalnie winien był Métivierowi łączną sumę pięciu tysięcy dwustu siedem-dziesięciu pięciu franków dwudziestu pięciu centymów, nie licząc procentów.
Winien był Petit–Claudowi tysiąc dwieście franków, plus honoraria; cyfrę ich, w duchu szlachetnego zaufania dorożkarzy, którzy ostro powieźli gościa, zostawiono jego hojności.
Pani Séchard winna była Petit–Claudowi około trzystu pięćdziesięciu franków i honoraria.
Ojciec Séchard winien był swoich czterysta trzydzieści cztery franki sześćdziesiąt pięć centymów, Petit–Claud zaś żądał odeń sto talarów honorarium. Tak zatem wszystko łącznie mo-gło dochodzić do dziesięciu tysięcy. Poza użytecznością tych dokumentów dla cudzoziemskich narodów, które będą mogły oglądać w nich grę artylerii sądowej we Francji, godzi się, aby prawodawca (jeżeli w ogóle prawodawca ma czas na czytanie) poznał, jak daleko może zajść nadużycie procedury. Czy nie powinno by się ukuć maleńkiego prawa, które by w pew-nych wypadkach zabraniało adwokatom przekraczać kosztami sumy stanowiącej przedmiot procesu? Czy nie jest pocieszne, aby poddawać półmorgową habendę tym samym formalno-

sierpnia Dawidowi Séchard, wyraził się dnia 18 sierpnia w nakazie zapłacenia kapitału, procentów i należnych kosztów; w ślad za nim nastąpił protokół...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony