sobie dzwonić dowolnie długo...

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Usłyszałam, że ktoś schodzi po schodach, i pomyślałam,
że byłoby świetnie, gdybym tak nagle trafiła właśnie na niego, więc się obejrzałam i wy-
obraź sobie, to był on!
— Skąd wiesz?!
— Poznałam go natychmiast z twojego opisu. Czarny, dwa metry i ulizany.
— Ulizany?
— Ulizany do tyłu.
— Właśnie, do tyłu! I mniej więcej w takim wieku, no i ten pies! Takie wielkie, czarne
bydlę! O Boże, jaki on wielki!
— Jeszcze urośnie. Mówiłam ci, że to są bardzo duże psy. No i co?
— Szedł po schodach na dół z tym psem. Mnie było wszystko jedno, więc się odwró-
ciłam tyłem do drzwi i wytrzeszczyłam na niego oczy.
— Nie zwrócił na ciebie uwagi?
— Musiałby być ślepy. Oczywiście, że zwrócił, odwrócił się nawet jeszcze raz, jak już
zszedł niżej, a ja ciągle stałam tyłem do drzwi i wpatrywałam się w niego. I oświadczam
ci, że on mi się nie podobał!
— Głupiaś! — zawołałam z gniewem, bo wróg, nie wróg, uważałam, że skoro miałam
z nim coś wspólnego, powinien być na poziomie. — Dlaczego ci się nie podobał?
— Bo on wyglądał na to wszystko — odparła Janka uroczyście.
Bez żadnych wątpliwości wiedziałam, co ma na myśli. Lata przyjaźni robią swoje.
Zastopowałam oburzenie.
— Tak sądzisz? No?
— Miał wyraz twarzy... I pies też mi się nie podobał, obydwaj mieli jednakowy wyraz
twarzy. Taki godny, nabzdyczony i odpychający. Mówię ci, i pan, i pies są pozbawieni
poczucia humoru!
— Niemożliwe. Nie może być pozbawiony poczucia humoru. Prawie cały czas je
okazywał.
— Właśnie, prawie!...
78
79
— No i co zrobiłaś?
— Przestałam dzwonić, bo i tak tam nikogo nie było, i zeszłam za nim na dół. Nie
zaraz, za chwilę, bo zaraz się bałam. Widziałam ich z daleka, jak szli, okropnie dostojnie.
To jest chyba bardzo spokojny i systematyczny facet...
— Nie wiem, możliwe. Wymyślał mi dość systematycznie... No i co?
— Nic, mało ci jeszcze?
— Jak to, nic więcej nie zrobiłaś? Trzeba było podejść i poprosić, żeby ci dał dziesięć
złotych. Z Kopernikiem. Utwierdziłabyś go w jego dobrym mniemaniu o kobietach.
— Nie przyszło mi to do głowy, miałam spóźniony zapłon z wrażenia. Bardzo się cie-
szę, że go zobaczyłam. Aha, już wiem, co mi się nie podobało. On ma na twarzy wypi-
sany ten stosunek do kobiet...
— Niech sobie ma. Daj mi z nim święty spokój, mam go po dziurki w nosie.
Popełniłam przez niego najidiotyczniejszą pomyłkę w życiu!
— Ciekawa jestem, dlaczego on potem znów tak...
— Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Przypuszczam, że on równie nieżyczliwie
myśli o mnie, jak ja o nim. Obydwoje wygłupiliśmy się rekordowo...
— A tak, tego wam odmówić nie można... Odłożyłam słuchawkę z niechętnym za-
miarem powrotu do pisania. Domy kultury wzbudzały we mnie coraz większą awer-
sję...
Telefon zadzwonił, kiedy byłam już przy zakończeniu.
— Słucham — powiedziałam z lekkim roztargnieniem.
— Halo, tu Szkorbut. Akcja dziś o dwudziestej trzeciej trzydzieści...
Poczułam się nieco skołowana. Czego ci ludzie tak mącą i w ogóle ilu ich jest? Znów
inny głos, rzeczywiście chyba pół miasta się wygłupia.
— Przecież miało być jutro o dwudziestej trzeciej — powiedziałam mimo woli z roz-
paczą.
— Przyśpieszono termin, jutro będzie jawnie. Reszta bez zmian.
— Kto to widział tak kręcić i to w ostatniej chwili — odparłam z urazą. Chciałam
jeszcze dodać, że ja się nie zgadzam na takie głupie skoki w czasie, kiedy nagle uprzy-
tomniłam sobie, że jest mi przecież doskonale obojętne, kiedy będą przeprowadzać ja-
kieś niezrozumiałe akcje i że nie mam z tym nic wspólnego.
— Trudno, trzeba działać przez zaskoczenie. Nic w tym nie ma dziwnego — powie-

sobie dzwonić dowolnie długo...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony