W ramach czynów zabronionych skierowanych przeciwko mieniu wyróżniamy tzw. typy przepołowione, w przypadku których przekroczenie pewnego poziomu wysokości szkody decyduje o odpowiedzialności bądź za przestępstwo, bądź za odpowiednie wykroczenie. Dotyczy to czynów kwalifikowanych jako zabór cudzej rzeczy ruchomej (art. 278 § 1 k.k. - 119 § 1 k.w.), przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej (art. 284 § 1 k.k. - art. 119 § 2 k.w.), zniszczenie mienia (art. 288 § 1 k.k. - art. 124 k.w.) oraz paserstwo umyślne i nieumyślne (art. 291 k.k. i art. 292 k.k./ art. 122 § 1 k.k. i art. 122 § 2 k.k.), gdzie granica między przestępstwem a wykroczeniem wynosi 250 zł. W przypadku wyrębu i zaboru drzewa w lesie (art. 290 § 1 k.k./120 k.w.) próg ten został ustalony na kwotę 75 zł. Kwoty te zostały ustalone w 1998 roku, a więc w czasie zbliżonym z wejściem w życie nowych kodyfikacji karnych i do dnia dzisiejszego nie uległy zmianie. Wielokrotnie formułowane były postulaty związane z potrzebą podniesienia kwoty progowej, jako nieodzwierciedlającej obecnych realiów finansowych i ekonomicznych, gdzie wielokrotnie od 1998 r. wzrosła kwota minimalnego i średniego wynagrodzenia i tak w I kwartale 2012 r. - kwota średniego wynagrodzenia miesięcznego wynosi 3.646,09 zł jak wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 maja 2012 r., zaś kwota wynagrodzenia minimalnego od 1 stycznia 2012 r. wynosi 1.500 zł. Tak jak w przypadku przestępstwa z art. 178a § 2 k.k. postępowania w sprawach o przestępstwa przeciwko mieniu, gdzie wysokość szkody kształtuje się w granicach kwoty progowej, prowadzenie procesu karnego w sprawie o przestępstwo, generują znaczne koszty Skarbu Państwa.
Kolejne zmiany zakładane są w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia, których dotyczy art. 16 tej nowelizacji. Już w art. 8 k.p.w., zakładającym odpowiednie stosowanie niektórych przepisów wstępnych Kodeksu postępowania karnego, uzupełniono ten wykaz o art. 23a k.p.k., dotyczący mediacji, która tym samym wkroczyła także w sferę prawa wykroczeń, a to dlatego, że z uwagi na charakter konfliktów, które mogą leżeć u podstaw błahych zachowań, jakimi są wykroczenia, eliminacja ich źródła bez sięgania po reakcję karną wydaje się szczególnie zasadna. W razie skutecznej mediacji możliwe będzie zrezygnowanie przez oskarżyciela publicznego z występowania z wnioskiem o ukaranie w oparciu o art. 41 in fine k.w., jeżeli miało to miejsce jeszcze w ramach czynności wyjaśniających, bądź zastosowanie przez sąd nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia (art. 39 k.w.).
Ponieważ jednak odpowiednie stosowanie art. 23a k.p.k. nie jest samo w sobie wystarczające, jako że postępowanie o wykroczenia funkcjonuje dopiero od wszczęcia go w sądzie, a to poprzedzane jest pozaprocesowymi, choć dowodowymi, czynnościami wyjaśniającymi prowadzonymi samodzielnie przez Policję oraz inne stosowne organy i to w sytuacji, gdy czynności te nie mają charakteru dochodzenia i inne są ich cele, uznano za niezbędne dokonanie w tej materii zmiany odrębnie także na gruncie tych czynności. Sprowadza się ona do uzupełnienia art. 54 k.p.w. o nowy § 9, według którego organ prowadzący te czynności, a nie jak w postępowaniu karnym prokurator, może samodzielnie, ale tylko z inicjatywy lub za zgodą osoby, którą przesłuchano w roli podejrzanego oraz osoby pokrzywdzonej wykroczeniem, przekazać sprawę do mediacji, stosując już poza tym odpowiednio art. 23a k.p.k., z konsekwencjami wskazanymi już wyżej.