— Mogę być u was już jutro

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

— Praca może poczekać.
— Nie ma takiej potrzeby — odparłem ze śmiertelnym spokojem. — To było tylko skaleczenie. Fatalne skaleczenie. Ale nic mu nie będzie.
— I tak wkrótce wracam do domu. Nie wiem dokładnie kiedy, ale...
— Nie zmieniaj swoich planów — powiedziałem.
Tylko nas posłuchajcie — sztywni niczym dwoje ludzi nawiązujących znajomość na nudnym przyjęciu. Kiedyś mogliśmy przegadać całą noc, mogliśmy mówić o wszystkim. A teraz przemawialiśmy do siebie jak dwoje nieznajomych, których nigdy sobie porządnie nie przedstawiono. Tylko nas posłuchaj, Gino.
* * *
Cyd stała w progu naszego domu, trzymając pudełko z pizzą.
— Czy to nieodpowiedni moment?
— Nie, skądże. Wejdź.
Weszła do środka i wręczyła mi pudełko.
— Dla Pata. Spaghetti pesto.
— Zielone spaghetti. Jego ulubione. Dziękuję.
— Trzeba je tylko wsadzić do mikrofalówki. Potrafisz to zrobić?
— Chyba żartujesz? Nawet ja wiem, jak używać mikrofalówki. Jedna czy dwie minuty?
— Wystarczy jedna. Pat nie śpi?
— Ogląda telewizję. Dla odmiany.
Ubrany w piżamę z Gwiezdnych wojen i szlafrok z kolekcji M & S Pat rozsiadł się na sofie i oglądał reżyserską wersję Powrotu Jedi. Po jego powrocie ze szpitala cały domowy regulamin wylądował w koszu.
— Cześć, Pat — pozdrowiła go Cyd, po czym ukucnęła i pogłaskała go po włosach, ostrożnie omijając wielki plaster przylepiony z boku czoła. — Jak twoja biedna głowa?
— Dobrze. Trochę swędzą mnie szwy.
— Wcale się nie dziwię.
— Ale wiesz co? Nie trzeba będzie ich zdejmować. Moich szwów.
— Nie?
— Nie, po prostu znikną — oznajmił Pat, spoglądając na mnie w oczekiwaniu potwierdzenia.
— To prawda — powiedziałem. — Rozpuszczą się. To nowy rodzaj szwów.
— Nowy rodzaj — przytaknął Pat, po czym skupił z powrotem uwagę na księżniczce Lei ubranej w skąpy strój konkubiny na dworze Jabby.
— Niezłą ma sukienkę — stwierdziła Cyd.
— Tak — zgodził się Pat. — Jest niewolnicą.
— Mój Boże.
Przez kilka chwil oglądali księżniczkę Leię wijącą się na końcu łańcucha.
— No, zostawiam cię, żebyś się kurował — mruknęła w końcu Cyd.
— Dobrze.
— Cyd przyniosła ci obiad — poinformowałem go. — Zielone spaghetti. Co się mówi?
— Dziękuję — powiedział, posyłając jej swój najbardziej czarujący uśmiech w stylu Davida Nivena.
— Nie ma za co — odparła.
Odprowadzając ją do drzwi, zdałem sobie sprawę, że coś śpiewa mi w duszy. Nie chciałem, żeby odeszła.
— Dziękuję, że wpadłaś — powiedziałem. — Dzięki tobie mam udany dzień.
Obróciła się i spojrzała na mnie tymi osadzonymi szeroko oczyma.
— Mówię serio — dodałem. — To najlepsza rzecz, jaka przytrafiła mi się w ciągu całego dnia. Zdecydowanie.
— Nie rozumiem — stwierdziła.
— Czego nie rozumiesz?
— Dlaczego mnie lubisz? Nawet mnie nie znasz.
— Naprawdę chcesz to wiedzieć?
— Tak.
Powiedziałem jej więc dlaczego.
— Lubię cię, bo jesteś silna, ale nie jesteś twarda. Lubię cię, bo nie słuchasz bzdur, które gadają faceci, lecz mimo to wyjechałaś ze swojego kraju, bo myślałaś, że mężczyzna, dla którego to zrobiłaś, jest tym jedynym.
— Największa pomyłka w moim życiu.
— Być może. Ale podoba mi się, że po tych wszystkich filmach, które oglądałaś jako mała dziewczynka, stałaś się romantyczką.
Roześmiała się i potrząsnęła głową.
— Potrafisz przejrzeć mężczyzn na wylot, lecz mimo to pragniesz znaleźć faceta, z którym mogłabyś dzielić życie — dodałem.
— Kto to powiedział?

— Mogę być u was już jutro — oznajmiła...

Serwis znalezionych fraz

Historia wymaga pasterzy, nie rzeźników.

Podstrony